O Delirio

Retrocedan uns dez anos no tempo e imaxínense na seguinte situación. Están de vacacións, pasean coa súa familia polas Ramblas de Barcelona ou polos arredores do Alcázar de Toledo cando de súpeto, aparece todo un rabaño de turistas nipóns facéndolle fotos a todo o que se move, ataviados cunhas absurdas máscaras que lles cobren a faciana.

Non agochen o seu pensamento ante aquela imaxe real. Seguro que mirando para eles pensaron para si mesmos de onde diaños saíron estes extraterrestres de ollos enchoupados. Para que levan esa máscara? Onde pensan que están? De que se queren protexer?

Pois xa ven, dez anos despois os extraterrestres somos todos nós. En apenas nove meses, a pandemia conseguiu cambialo todo. Nove meses que parecen nove anos, por que todo, todo o que facemos e o que deixamos de facer a día de hoxe, está condicionado pola COVID-19.

Dicía o gran Albert Einstein que “nos momentos de crise, só a imaxinación é máis importante que o coñecemento”. Dito e feito. Mentres os mellores científicos do mundo iniciaron unha especie de carreira espacial na procura da ansiada vacina, a sociedade tivo que botar man da imaxinación para afecerse a un novo e descoñecido estilo de vida. Unha guerra mundial ante un inimigo invisible. Unha revolución en todos os sentidos: social, laboral, económica e sobre todo sanitaria.

Son tempos de contrariedades, de facer o que nunca imaxinamos facer. Nunca eloxiamos tanto o traballo e o esforzo da sanidade pública e ao mesmo tempo, nunca tivemos tantos reparos en ir ao noso centro de saúde, teimudos ante o que puidera pasar.

Póñanse en situación de novo. Alí están, entrando no ambulatorio con certa desconfianza por aquela absurda proba que lle mandaran facer e que agora xa non lle parece tan importante, avanzan mirando de arriba a abaixo a aqueles que están agardando coma vostedes a súa chamada na sala de espera. Chegou a pandemia e parece que vivimos nun delirio constante, comezamos a dubidar de todo e de todos.

Se están nunha oficina de traballo e alguén tose de xeito repetido, tres ou catro veces, os do seu arredor comezarán a inquedarse. Algún ata fará o esforzo por saír daquela contorna e en todos os presentes poñerase en marcha o pensamento de subsistencia. Outro razoamento interno, de uso persoal, semellante ao que tiveramos hai dez anos cando observamos a aqueles xaponeses delirantes que paseaban como ovellas en plena transhumancia.

Todo parece un delirio, un maldito delirio empeñado en facernos a vida imposible.

En todo caso, o noso delirio tamén está resultando ser a nosa salvación. Observámolo a diario no colexio Pío XII, cando levamos aos nosos fillos pola mañá. Delirio por ver cada día como unha pequena batalla gañada; confiando en poder alcanzar o mes de xuño sen sobresaltos, o que suporía vencer esta singular guerra académica.

Nesa batalla diaria, é un delirio ver como aceptamos que os nosos nenos estean en clase coas fiestras abertas en pleno inverno, parece un delirio confirmar día tras día como aceptaron o seu novo rol, o de non poder ser efusivos cos demais, nada de apertas cos amigos, aceptando que non poden saírse do seu grupo burbulla. Delirio por asimilar que xa non hai actividades, que os recreos xa non son como foron sempre e que se algúns teñen o privilexio de poder adestrarse ou xogar nalgunha actividade regulada por un protocolo, teñen que facelo sempre cunha mascariña na faciana.

Delirio por ter que comer con mamparas de protección, delirio por observar como eles mesmos deron un paso adiante e acabaron por acostumarse á aula virtual naqueles meses nos que a clase era o salón das nosas casas e os pais exercíamos de mestres improvisados.

O delirio das distancias, de estar vixiantes, creándoo teu propio valado de seguridade. O delirio de mirar mal a aquel que agora vai sen máscara pola rúa, como o que leva un can grande solto, maldicindo o seu atrevemento.

E a pesar da traxedia polos que xa se foron, dos esforzos diarios que todos estamos facendo para que esta pandemia non nos quite o sorriso, se cadra a maior lección de vida obtivémola por parte dos nosos nenos e os nosos avós.

Nesta maldita aventura que nos toca afrontar, os máis novos resultan ser os máis fortes e os máis maiores son os máis expostos ao virus.

Nenos que agora exercen unha responsabilidade da que poucos pensamos que estarían preparados, sen lamentacións, sendo conscientes en todo momento de que os parques infantís están pechados, de que non poden ir xogar á casa do seu mellor amigo ou visitar aos aos avós na fin de semana. Coñecen a realidade e saben como afrontala.

O Nadal non será como foi sempre. Os sorrisos aparecerán en pequenas pingas. O ambiente de incerteza contaxia o noso quefacer diario. Xa non haberá rúas repletas de xente. Pero quedemos coas batallas gañadas, coas leccións que nos dan os nosos fillos, confiemos nesa vacina que parece xa chegou mente res tanto, sigamos con este delirio, con este maldito delirio.