TODO COMEZO TEN UN FINAL
Ó igual que as nosas cativas e cativos rematan esta etapa do seu camiño ó acabar sexto, Nuria Palmero, David Cuartero e eu mesmo damos un paso ó lado e entregamos orgullosos o noso lugar a un grupo, de nais e pais, implicado e moi capaz.
Sempre resulta tranquilizador ter a certeza de que quen te sucede vai mellorar o feito por un.
Son moi sanas as características da pertenza a unha asociación así. O hixiénico da obriga de cambio constante dos membros, o carácter altruista por non estar remunerado o noso tempo, a implicación que conleva tratar de axudar a mellorar o ecosistema onde cohabitan os nosos nenos tantas horas da súa infancia, a relación coas mestras e mestres e a súa visión desta etapa educativa…
Gústame buscar a palabra axeitada para cada ocasión, pero só me ven unha á cabeza; GRAZAS.
Grazas a ese grupo de monitores que, sen dúbida, son os causantes de que deixemos tranquilos ás nosas fillas e fillos, cada día dende os tres ata os doce anos. Non hai mellor sentimento que a seguridade, no relativo á custodia do teu ben mais prezado.
Grazas a Isa e a Ana, coordinadoras e tamén confidentes ó longo de todos estes anos. Podo dicir, sen temor a equivocarme, que teño feito e recibido mais chamadas diarias, neste periodo, que á miña nai ou parella. Amosan unha enorme implicación pola súa parte e farase raro non recibilas dende agora.
Grazas á dirección do centro, coa que compartimos puntos de vista e nos diferenciamos noutros, pero resulta doado convivir, dende o entendemento de quen sabe que non é sinxelo tomar decisións e valorar as súas consecuencias nunha comunidade tan grande e diversa.
Grazas ás nosas compañeiras e compañeiros da directiva, ós anteriores, ós actuais e ós vindeiros, polo ambiente distendido reinante todos estes anos. Non entendo a carga de traballo, sobre todo cando é voluntaria, se non é deste xeito.
Grazas ás nais e pais que acudistes ás Asembleas, contactastes por correo ou nos parastes no patio, porque adoitabades acompañar un comentario ou unha petición cun “grazas polo voso traballo”. Non era necesario, pero non sabedes como se agradece unha man no lombo nun momento complicado.
Din que, se sentes medo a fallar, probablemente fallarás. Que se tomas decisións non vas satisfacer a todos. Somos conscientes de que erramos, deixamos cousas por facer e, probablemente, a alguna xente insatisfeita pero, isto vai de tentalo, de rectificar, de aprender, de implicarse… E aí non nos deixamos nada.
Falan de que o importante non é chegar, é o camiño. Acompañamos cada día ós nosos nenos ó cole, chova ou faga sol, estean anoxados ou felices, teñan un exame ou unha excursión… e ter a certeza de que a nosa comunidade os acompañará nese traxecto da sentido á nosa labor.
Ó igual que, de maiores, os nosos cativos presumirán de ter estudado no centro, cando se atopen con outro exalumno, nós poderemos gabarnos de ser exmembros da Anpa A Ferradura.
Vémonos pola vida.
Diego Aragunde, ex presidente da Anpa.
